Wederom harde regen de hele nacht. Wij dus direct na het ontbijt op pad. Het bleef maar regenen, op naar in ieder geval het noorden.

Om iets voor 9.00 uur bereikten we Limón, die mooie havenstad. Op het kruispunt de weg richting San José stonden de groepen politie klaar, samen met de auto’s van de wielerronde. Wij dachten: “niet weer, doorrijden!”. Maar helaas sukkelden we met nog geen 40 verder door al het verkeer. En er is maar 1 weg de komende 70 kilometer. Wanneer de tour gaat rijden wordt je aan de kant gezet en is het wachten. Op ieder kruispunt zagen we politie en het tempo kwam er niet in. Na wat vrachtwagens ingehaald te hebben konden we regelmatig de maximum snelheid halen en Limón ver achter ons laten. Wie de rit gewonnen heeft? Geen idee, we zijn ze kwijt.

Eerste optie om de regen te ontvluchten was Heliconia Island. Na ruim 2 uur rijden bereikten wij dit hotel. Helaas volgeboekt. Ze gaven ons de tip om meer naar het westen te rijden, naar Catarata del Toro. Ondertussen werd het langzaam aan droog. Op de weg naar het westen was er een oponthoud. De navigatie gaf aan dat er een weggetje omheen was. Dit lukte totdat er 2 vrachtwagens voor ons stilstonden. Via de berm konden we er net langs. Bleek de voorste chauffeur een pisstop te moeten maken. 50 meter verder was een breder stuk weg maar blijkbaar te ver. Net als alle andere onverwachte stopmomenten hier in Costa Rica.

Na het middaguur kwamen we aan bij de waterval.

De eigenaar van het landgoed is een Nederlander. Hij heeft de krater met een heel mooie waterval gekocht 7 jaar geleden. Ondertussen heeft hij bijna 2 hotelkamers gerealiseerd. En wij mogen in 1 bijna af kamer overnachten. Hierdoor hebben we gratis toegang tot zijn tuin, de vulkaankrater. Een mooie wandeling langs de kraterwand naar beneden tot aan de waterval. Een tocht door tropische begroeiing. Hier hebben we ons de middag goed vermaakt.